Terapia poznawczo-behawioralna (CBT)
Terapia CBT została opracowana przez Aarona Becka, profesora psychiatrii na Uniwersytecie Pensylwania w 1964 roku. W najprostszej formie kognitywny model terapii stawia hipotezę, że na emocje i zachowania ludzi wpływa sposób, w jaki postrzegają i myślą o wydarzeniu lub sytuacji. Innymi słowy, to, jak ludzie myślą o tym, co im się przydarzyło, zależy od tego, jak interpretują sytuację.
Terapia CBT jest terapią naukowo przetestowaną. Okazała się jedną z najskuteczniejszych metod leczenia wielu różnych schorzeń i zaburzeń psychicznych. Terapia CBT jest ustrukturyzowana, zorientowana na teraźniejszość i ma na celu osiągnięcie pozytywnych zmian u pacjenta w stosunkowo krótkim czasie.
Model poznawczy odgrywa kluczową rolę w terapii CBT i pomaga terapeutom w konceptualizacji i leczeniu trudności pacjentów/klientów. Opisuje on, w jaki sposób myśli i spostrzeżenia ludzi wpływają na ich samopoczucie i zachowanie.
CBT opiera się na teorii, że sposób, w jaki jednostki postrzegają sytuację, jest ściślej związany z ich reakcją niż sama sytuacja. Postrzeganie poszczególnych osób jest często zniekształcone i nieprzydatne, zwłaszcza, gdy są one zestresowane. Terapia poznawczo-behawioralna pomaga ludziom zidentyfikować niepokojące ich myśli oraz ocenić, na ile są one realistyczne a na ile powstają pod wpływem emocji. Następnie uczą się zmieniać swoje zniekształcone myślenie. Bardziej realistyczne myślenie pomaga poczuć się lepiej. Terapia kładzie również nacisk na rozwiązywanie problemów i inicjowanie zmian w zachowaniu.
Według Amerykańskiego Stowarzyszenia Psychologicznego (APA), leczenie przy zastosowaniu terapii CBT ma na celu zmianę wzorców myślenia. “Strategie te mogą obejmować:
- Nauka rozpoznawania własnych zniekształceń w myśleniu, które stwarzają problemy, a następnie ich ponownej oceny w świetle rzeczywistości.
- Lepsze zrozumienie zachowań i motywacji innych.
- Używanie umiejętności rozwiązywania problemów w celu radzenia sobie w trudnych sytuacjach.
- Nauka rozwijania większego poczucia wiary we własne możliwości.
Terapia poznawczo-behawioralna zwykle obejmuje również wysiłki mające na celu zmianę wzorców zachowań.
Strategie te mogą obejmować:
- Stawianie czoła własnym lękom zamiast ich unikania.
- Wykorzystanie odgrywania ról w celu przygotowania się do potencjalnie problematycznych interakcji z innymi.
- Nauka uspokojenia umysłu i rozluźnienia ciała.
Wykorzystanie strategii jest indywidualne i zależy od problemu danej osoby.
Zamiast tego psycholog i pacjent/klient współpracują ze sobą, aby rozwinąć zrozumienie problemu i opracować strategię leczenia.”